ဝန္ေဆာင္မႈ က႑

ေခါင္းစဥ္ ၾကီးၾကီးတပ္ပါသည္။ စကားလံုးၾကီးၾကီး စဥ္းစားျဖစ္ညွစ္ၿပီး ေျပာရန္ ၾကံပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းအရာက ထူးမျခားနားသီခ်င္းၾကီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမလွရျပန္ပါ။

ဇာတ္လမ္းကို လူငယ္ ျမန္မာအလုပ္သမား ၆ ဦးမွ စဖြင့္ပါသည္။ သူတို႔၏ အလုပ္သမား ပါမစ္သက္တမ္းမွာ မတ္လ ဆန္းပိုင္းတြင္ ကုန္ပါမည္။ သူတို႔၏ အလုပ္ရွင္မွာ ယခုႏွစ္တြင္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း မေကာင္းတတ္ ေကာင္းတတ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူတို႔ အုပ္စုမွ လူခြဲၿပီး အျခား လုပ္ငန္းတစ္ခုထံ လႊဲေျပာင္းေပးရန္ အစီအစဥ္ ရွိေနသည္။ သူတို႔ ဆက္လုပ္ခ်င္သေလာ၊ ျပန္ခ်င္သေလာဟု သေဘာထား ေကာက္ခံၿပီးသည့္အခါ သက္တမ္းတိုးရန္ သေဘာတူၾက၏။ အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ားအတြက္ ႏွစ္လယ္ပိုင္း လုပ္ငန္းတစ္ဝက္သိမ္းၿပီးသည့္အခါ ျပန္သြားခြင့္ျပဳရန္ တစ္ပါတည္း ညွိႏႈိင္းၾကသည္။ ဤသို႔ သက္တမ္းတိုးႏိုင္ရန္မွာ သူတို႕၏ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ားတြင္ သက္တမ္းတိုးရန္ ပထမ အေရးၾကီးကိစၥ ျဖစ္လာေလၿပီ။

အားလံုး၏ ႏိုင္ငံကူးစာအုပ္ နီနီကေလးမ်ားကို သူေဌးထံမွ ထုတ္ယူၿပီးသည့္ေနာက္ အားလံုး အလုပ္မပ်က္ စာအုပ္လဲ (Machine Readable ဘဝေျပာင္းျခင္း)၊ သက္တမ္းတိုးႏိုင္ရန္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးေသာ ျမန္မာဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကရ၏။ ႏွစ္ႏွစ္လံုး ေန၍ တစ္ခါမွ မေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ အခြန္ေတာ္ေငြမ်ားကိုပါ ေဆာင္ရမည္ျဖစ္ရာ သူတို႔လုပ္ငန္းရွင္ထံမွ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးမ်ားလည္း ၾကိဳတင္ ထုတ္ယူခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ (လုပ္ခလစာမ်ားမွ ဖဲ့ၿပီး စုေဆာင္းထားရန္ လစဥ္ပင္ ၾကံစည္ၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ခဲ့ၾကေသာ္ျငား တစ္လထက္တစ္လ ေနာက္က်ရရွိေသာ လစာေငြအေျခအေနအရ လက္ေတြ႕ အထေျမာက္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ် မပါေခ်။) ကူညီဝန္ေဆာင္မႈေပးသူတို႕သည္ ဝန္ေဆာင္ခ အသျပာ ၅၀ တိတိ လက္ခံ ရရွိၿပီးေသာအခါ စာအုပ္၊ ပါမစ္ကဒ္မိတၱဴ၊ အခြန္ေတာ္ေငြမ်ား စံုညီရယူ၍ ေရႊျပည္ၾကီး သံ႐ံုးတြင္ စာအုပ္သက္တမ္းတိုးျခင္းလုပ္ငန္းစဥ္ အဆင့္ဆင့္အနက္ လက္ေဗြႏွိပ္ျခင္းမွတပါး ကိုယ္စားေဆာင္ရြက္ေပးရန္ အာမခံလိုက္ၾက၏။ သည္အဆင့္က ဇန္နဝါရီလ ဒုတိယပတ္။

ဝန္ေဆာင္မႈေပးရာ ဌာနမွ စာအုပ္ေတြ သံ႐ံုးမွာ ထပ္ၿပီးလွ်င္ လက္ေဗြႏွိပ္ႏိုင္မည့္ ရက္စြဲကိုပါ ျပန္ခ်ိန္းေပးမည္ ျဖစ္၏။ ေက်းဇူးၾကီးပါေပ့။ ဘယ့္ကေလာက္ အလုပ္သက္သာသနည္း။ ည သန္းေခါင္ လူစာရင္း ေရးရန္မလို၊ အုတ္ခံု ပလက္ေဖာင္း ေခါင္းမီွ ေစာင့္ရန္မလို၊ ဟိုစာရြက္ မိတၱဴဆြဲ၊ ဒီစာရြက္ျဖည့္ လုပ္ငန္းစဥ္လည္း ေလ်ာ့၊ ေကာငး္ေလစြ။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၾကာေပမေပါ့။ တစ္လေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတာ့ ရွိမည္။ တ႐ုတ္ႏွစ္ကူးရက္မ်ားပါ ခံသည့္အေလ်ာက္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားလည္း အလိုအေလ်ာက္ ေရြ႕ေလ်ာၾကရသည္ကိုး။ သည္သို႔ တစ္လခန္႕ၾကာမည္ဆိုသည့္ အေျခအေနကို သူေဌးခမ်ာ နားမလည္ႏိုင္ရွာ။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ား သူ႕လက္ထဲမွာ မရွိေတာ့သည့္ အေျခအေနတြင္ စိတ္လက္ မေအးႏိုင္ရွာ။ တျခားႏိုင္ငံသားအလုပ္သမားမ်ား သက္တမ္းတိုးလွ်င္ စာအုပ္ကေလးေတြက ယေန႕ေပ်ာက္၊ မနက္ျဖန္ေရာက္။ ေရႊျပည္ၾကီးမွ လုပ္သားကေလးမ်ား အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္မပ်က္ အကိုင္မပ်က္ ရွိသည္ကို ေၾကနပ္သည္က တစ္ဖက္၊ စာအုပ္ပံု ျပန္မေရာက္ႏိုင္၊ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္သက္တမ္းတိုးအတြက္ ေလွ်ာက္ရန္ ထားရန္ အခက္ေတြ႕ရသည္က တစ္ခ်က္။

သည္သို႔ တအံုေႏြးေႏြးကာလအတြင္း ဇန္နဝါရီလ ေနာက္ဆံုးရက္သတၱပတ္တြင္ သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္က အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္မည့္အေျခအေန ဆိုက္လာသည္။ သူ ျပန္မည္ဆိုေတာ့ သက္တမ္းတိုးဖို႔ မလိုၿပီ။ ဝန္ေဆာင္ဌာနမွာ စာအုပ္သြားျပန္ယူသည္။ အံ့ဩဖြယ္အတိ။ သည္အခ်ိန္ထိ သံ႐ံုးကို စာအုပ္မထပ္ရေသးပါတဲ့။ သို႔ႏွင့္ ကုမ္ရာသီသူ စိတ္ထြက္ကာ အျခားစာအုပ္မ်ား ပါမစ္သက္တမ္းတိုး လက္က်န္ရက္မ်ားတြက္ျပရန္ႏွင့္ အေျခအေန အတိအက် သိရွိႏိုင္ရန္ ဝန္ေဆာင္မႈဌာနသို႔ ခ်ီတက္သြားပါသည္။ အေျခအေနအေၾကာင္းစံုကို ခေရေစ့တြင္းက် ရွင္းလင္းျပၿပီး အပ္ႏွံထားေသာ စာအုပ္မ်ား အေျခအေနကို ေမးျမန္းရာ ခန္႕ခန္႕ၾကီးထိုင္ေနေသာ မမၾကီးက ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ ကုမ္ရာသီသူအား မိန္႕မိန္႕ၾကီး ေျပာလိုက္သည္မွာ တစ္ခြန္းတည္း။

“ကၽြန္မတို႔ကို စာရြက္စာတမ္းနဲ႕ လိုအပ္တာ အကုန္ပံုေပးရင္ ကၽြန္မတို႔က အစီအစဥ္အတိုင္း အဆင့္ဆင့္ လုပ္ေပးမွာပဲေလ။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးေတာ့ လုပ္ေပးမေနႏိုင္ဘူး။ အားလံုး သံ႐ံုးထဲ ေရာက္သြားၿပီ။ ရက္ခ်ိန္းအတိုင္း ထြက္လာမွာပဲ။ ဒီၾကားထဲေတာ့ ဘာမွ ထူးျခားမွာမဟုတ္ဘူး”

သည္သို႔ အဆိုရွိ၏။ ဒါျဖင့္ ဟိုတစ္အုပ္ ျပန္မယူမခ်င္း အဘယ့္ေၾကာင့္ မထပ္ခဲ့ပါသနည္း။ တစ္ခြန္းပဲ ထပ္ေျဖပါသည္။ “ေရာက္သြားၿပီေလ၊ အမတို႔က တျခား ဘာကတိမွ မေပးႏိုင္ဘူး။ ရက္ခ်ိန္းက သံ႐ံုးက ေပးတဲ့အတိုင္းပဲ ေပးတာ”။ ရွိေစေတာ့ေလ။ ကိုယ္ကေရာ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း။

ယခု တနလၤာေန႕က လက္ေဗြႏွိပ္ရန္ အလွည့္က်သူ လုပ္သားတစ္ဦး အခြန္ျပႆနာ ေပၚသျဖင့္ ကုမ္ရာသီသူတို႔ မ်က္လံုးျပဴးရ၏။ သူက မေလးရွားတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ အလုပ္လုပ္ဖူးသည္။ မေလးရွား ျမန္မာသံ႐ံုးတြင္ အခြန္ မေဆာင္ခဲ့။ ယခုအလုပ္ မလုပ္မီ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စာအုပ္သက္တမ္းတိုးစဥ္က ပြဲစားျဖင့္ အခြန္ေဆာင္၊ သက္တမ္းတိုးခဲ့သည္။ ျမန္မာေငြ ၃ သိန္း က်သင့္ခဲ့ပါသတဲ့။ ေျပစာေတာ့ မရခဲ့ပါ။ သက္တမ္း ၂ ႏွစ္ေတာ့ တိုး၍ ရခဲ့သည္။ ယခု စကာၤပူ ျမန္မာသံ႐ံုးက ထိုစဥ္ အခြန္ေဆာင္ထားေသာ ေျပစာကို ျပခိုင္းပါသည္။ မျပႏိုင္လွ်င္ အခြန္ ေဆာင္မထားသူအျဖစ္ သေဘာထားမည္ျဖစ္၍ ထို ႏွစ္ႏွစ္စာကို တစ္လလွ်င္ စကာၤပူ ေဒၚလာ ၄၀ ႏႈန္းျဖင့္ ေဆာင္ခိုင္းပါမည္။ (မေလးရွားတြင္ အခြန္ေဆာင္ခဲ့ပါက တစ္လလွ်င္ မေလးရွား ရင္းဂစ္ ၂၀ ႏႈန္း ျဖစ္ပါသည္။ ေငြလဲႏႈန္းျဖင့္ တြက္ပါက ၄ ဆခြဲ ကြာပါသည္။)

ကုမ္ရာသီသူ သက္တမ္းတိုးစဥ္ကလည္း ၁၀ လစာ အခြန္ေဆာင္၍ ႏွစ္ႏွစ္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္း တိုးေပးခဲ့ေသာ အေၾကာင္းရွိသည္။ သို႔ျဖစ္ရကား ယင္း ေျပစာ ကိစၥကို ေျဖရွင္းရစရာ အေၾကာင္းမျမင္သည့္အေလ်ာက္ အခြန္ေဆာင္ခိုင္းရသည္။ သူေဌးက အမ်ားတကာကို ထုတ္ေပးထားသည့္ ပမာဏမွာ ပထမအၾကိမ္ ေပးသြင္းရာတြင္ ကုန္ေလၿပီ။ ယခု ထပ္သြင္းရန္ မရွိေတာ့ၿပီ။ ထုတ္ေပးေလဦး ေနာက္တစ္ခါ။ ပထမတစ္ၾကိမ္က အားလံုးအတြက္ တစ္ေယာက္က သြားသြင္းေပးရသည္ဟု ကာယကံရွင္က ဆိုလာသည္တြင္ ယခုတစ္ၾကိမ္ ပိုက္ဆံသြားသြင္းရန္ ဝန္ေဆာင္ဌာနကို ကုမ္ရာသီသူူ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကား၏။ ခန္႕ခန္႕ၾကီးႏွင့္ မမၾကီးက ေနာက္ေန႕ သြားသြင္းရမည့္ သံ႐ံုးမွ ဝန္ထမ္းနာမည္ကို ဖုန္းတြင္ ညႊန္ၾကားလိုက္သည္။ သြားသြင္းသည့္ေန႕ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ႏွင့္ ကာယကံရွင္သာ တန္းစီရသည္ပင္၊ ေငြသြင္းကိစၥ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဝန္ေဆာင္ဌာနမွ မည္သို႕မွ် လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း မရွိ။ ၎ဝန္ေဆာင္ဌာနမွ မည္သူမွ်လည္း (သံ႐ံုးမေျပာႏွင့္၊ Orchard MRT အနီးတြင္ပင္) ေရာက္ရွိေနျခင္း မရွိ။ တစ္ေနကုန္မွ လက္ေဗြႏွိပ္ျခင္းကိစၥၿပီးစီးကာ ေနာက္တစ္ပတ္ စာအုပ္ထြက္မည္ဟု သိခဲ့ရ၏။ 

ကိုင္း – အစကတည္းက ကိုယ့္ဘာသာ အိပ္ေရးပ်က္ခံလိုက္ရင္ ၿပီးေရာ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အသျပာ ၅၀ တိတိ ေပးခဲ့ရပါသနည္း။

ယူနီဗာဆယ္ . . . . .

ကၽြန္းပိစိေလးမွာ ဘယ္မွလည္း သြားစရာ ေထြေထြထူးထူး မရွိတာနဲ႕ ဒီေန႕ (၄-၂-၂၀၁၁) ယူနီဗာဆယ္စတူဒီယို (ဆန္တိုဆာ) ကို ေရာက္ပါတယ္။

ဝင္သြားၿပီး အလကား ရတာေတြ အကုန္ၾကည့္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ ထပ္မေပးရသမွ် အကုန္လုပ္ပါတယ္။ ဟဲ ဟဲ။ ဝင္ေၾကးကလြဲရင္ အကုန္မခံဘူးဆိုၿပီးေတာ့ သႏၷိဌာန္ ခ်ထားတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ မကုန္ကုန္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထားတာကလည္း ေရာက္သြားတဲ့ ဇုန္တိုင္းဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ခုအခ်ိန္က သူတို႔ ဖြင့္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ ျဖစ္ေနလို႔ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒီလို ႐ို လာကိုစတာၾကီးဆို ထပ္ေပးစရာမလိုဘဲ စီးလို႔ရသဗ်။ စီးခဲ့လားလို႔ေတာ့ မေမးပါနဲ႕။ သတၱိခဲ ရဲရဲနီ ကုမ္ရာသီသူ တစ္ေယာက္ မစီးခဲ့ပါဘူး။

ကုမ္ရာသီသူတို႔ စီးခဲ့တာ စစခ်င္း Madagascar (Escape to Africa) က ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႕ ပတ္လည္လွည့္တဲ့ ကေလးစီး ခ်ားရဟတ္ပါ။ ပံုေတြကို ေရထိုးဖို႔ ျပန္ရွာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ႐ိုက္ တာေတြက တစ္ခုမွ ဆင္ဆာ မလြတ္တာနဲ႕ Google Images ကပဲ ယူပါတယ္။ ဟဲ ဟဲ။ အဲဒီမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႕ စိတ္ကူးေတာင္ ေပါက္ပါေသး။ Johny Depp နဲ႕ Angelina Jolie တို႔ ႐ိုက္သြားတဲ့ The Tourist မွာ ဒီလို ေနရာမ်ိဳးကေန ဇာတ္ကြက္ ဇာတ္လမ္း စိတ္ကူးရသြားလားမသိ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဇာတ္လမး္ထဲက အဓိက သီခ်င္းနဲ႕ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္အ႐ုပ္ထဲ ဝင္ထားတဲ့ လူေတြ ကၾကပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲက လိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနပူပူမွာ အဝတ္ထူထူၾကီးေတြေအာက္က ပူေလာင္ ႏြမ္းနယ္ေနမယ့္လူေတြကို ျမင္ေယာင္ရင္း ဆက္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဘီလူးအိမ္သာဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ၿပီးတာနဲ႕ ေရာက္လာတာ ဘီလူးေမာင္ႏွံ 4-Dimension နဲ႕ ျပတဲ့ ဇာတ္႐ံုေပါ့။ တန္းစီရတာကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ နာရီဝက္အသာေလးပဲ။ ေရွ႕မွာ တန္းစီတဲ႕ အသက္ ၆၀ေက်ာ္အရြယ္ ဖြားဖြားတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ငါ ေတာ္ေတာ္ အိုစာပါ့လားလို႔ ေတြးမိလိုက္ပါေသး။ ဟယ္လိုကစ္တီ ထီးပန္းေရာင္ေလးနဲ႕၊ ဖိနပ္ခံုျမင့္ကို အသားကပ္ေျခအိတ္ေလးနဲ႕ လွပဲ လွေသးေတာ့ (ေနာက္ကေန ၾကည့္တာနဲ႕ကို အိုေတာ့ အိုေနၿပီမွန္း သိေပမယ့္ ေရွ႕ကၾကည့္မိေတာ့မွ အေတာ္ ေလ သြားပါေလေရာ)။ ႐ံုထဲေရာက္ေတာ့ လူ ေရ ၾကည့္မိတယ္။ တစ္သုတ္ကို အေယာက္ ၅၀၀ ေလာက္ သြင္းပါတယ္။ တစ္သုတ္ကို မိနစ္ ၂၀ေလာက္ ၾကာတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလးကို ၾကည့္ရတာပါ။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ လာမွန္မယ့္ မီးခဲတို႔၊ ပိတ္ကားထဲက ႏွာေခ်လိုက္တာေတြ စင္မွာစိုးတာတို႔ (တကယ္ စင္သဗ်၊ ေရေတြ ဖ်န္းတယ္နဲ႕ တူတယ္)၊ ပစၥည္းေတြဘာေတြ လြင့္လာတယ္ထင္တာတို႔ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့။ ထိုင္ခံုေပၚ ေျခေထာက္ေတြဘာေတြ တင္၊ မ်က္ႏွာနား စာရြက္နဲ႕ ကာတာကာ၊ ေခါင္းေတြဘာေတြ ငဲ႕တဲ့အခါငဲ႕။ ဝွဴး…. အလုပ္ကို မ်ားသြားတာပါပဲ။ စကားမစပ္ အဲဒီဇုန္နဲ႕ The Lost World – Jurassic Park ၾကားမွာ ATM ေတြ ေတြ႕ပါတယ္။ အထဲမွာ ပိုက္ဆံကုန္သမွ် ကဒ္နဲ႕ ေပးလို႔မွ မရဘဲကိုး။

အဲဒါနဲ႕ Jurassic Park ကို မကူးမီ ေန႕လည္စာ ဆြဲၾကပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ Food Republic ကေန ထမင္းဘူးေလး၊ ဘာေလး ဝယ္သြားၾကတာပါ၊ ဟိုက် အဲဒါေတြ အထဲ သယ္လို႔မရပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ပဲ အထဲမဝင္မီ တစ္ေန႕လံုးစာ Locker ၂၀ ဖိုး ထည့္ၿပီး ပစၥည္းေတြ ထားသြားရပါတယ္။ နာရီပိုင္းအလိုက္လည္း ထည့္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါ ဖြင့္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္သံုးခ်င္တိုင္း ပိုက္ဆံ ထပ္ေပးရမွာပါ။ အဲ EZ-Link ကဒ္နဲ႕ ေပးလို႔ ရသဗ်။ ျဖည့္ထားတဲ့ ပမာဏကလည္း မ်ားေတာ့ ဒါေလးပဲ ကပ္လိုက္ပါတယ္။ အထဲမွာ ေပါက္စီ ဝယ္စား၊ ေဈးကလည္း ၾကီးပါ့။ ေရဗူးေတာ့ အိတ္ေတြထဲ ထည့္သယ္သြားတာ ပါသြားလို႔ ေတာ္ပါေသး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ သူတို႔ရဲ႕ Attraction က ေရစိုမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ပိုက္လည္း ထပ္ေပးရမွာဆိုေတာ့ မဝင္ဖို႔ အားလံုး သေဘာတူၾကပါတယ္။ ပိုက္ဆံ အကုန္ခံခ်င္လုိ႔ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ခဲ့တာက နံရံေတာင္တက္တာပါ။ တစ္ေယာက္ကို ၅ ေဒၚလာ ထပ္ေပးရပါတယ္။ အနာတရ ျဖစ္ခဲ့ရင္ တရားမစြဲပါဘူးဆိုတဲ့ Letter of Consent မွာ လက္မွတ္ထိုး ေပးရပါတယ္။ တစ္ခါမွ မစမ္းဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ေအာက္မွာ ၾကိဳးနဲ႕ ထိန္းေပးမယ့္ လူေတြက အားေပးပါတယ္။ အဟဲ။ ကိုၾကီး ဒီဘီတို႔လို လူမ်ိဳးအတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ ထိန္းေပးမယ့္လူ အေတာ္ ရွားမယ္ခင္ဗ်။ ကိုယ္ခႏၶာအေလးခ်ိန္ သိပ္မကြာသူမ်ားက ထိန္းေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ရလို႔ပါ။ ကေလးေတြေရာ၊ လူလတ္ပိုင္းေတြေရာ ဖားကပ္၊ ေတာက္တဲ့ကပ္၊ အိမ္ေျမွာင္ကပ္၊ ပုတ္သင္ကပ္၊ အဲ. . . ကပ္နည္းေပါင္းစံုနဲ႕ ကုမ္ရာသီသူတစ္ေယာက္ လူ တစ္ရပ္ေက်ာ္ေတာ့ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေျခႏွစ္ဘက္၊ လက္ႏွစ္ဘက္ထဲက ၃ ပြိဳင့္ ၿမဲရင္ တစ္ပြိဳင့္လႊတ္ၿပီး ကုပ္၊ကပ္ တက္သြားရတာကိုး။ ထိပ္ဆံုးက ၾကိဳးအဆံုးက ကြင္းကို လက္နဲ႕ပုတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ဒီ နံရံေတာင္တက္ စာေမးပြဲ ေအာင္ၿပီေပါ့။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အားေပးပါတယ္။ ဒါ ပထမအၾကိမ္ပဲေလ။ ထိပ္ဆံုး မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။

ေရွးေဟာင္း အီဂ်စ္ဇုန္မွာေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္ပိန္းပိန္း ပိရမစ္အတုထဲမွာ မမ္မီကလဲ့စားကို တင္ဆက္ပါမယ္တဲ့။ မဝင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ ဝံပုေလြေခါင္းေဆာင္းနဲ႕ ကုလားမေျခေထာက္ပိုင္ရွင္မ်ားက တကားကား၊ သူတို႔နဲ႕ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္သူမ်ားက တဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ဗလ တျပျပနဲ႕ အီဂ်စ္ဖာ႐ိုအတုမ်ားကလည္း တလႊားလႊားပါပဲ။ ကုမ္ရာသီသူတို႔ ေညာင္းတာနဲ႕ အဂၤေတကို သဲေက်ာက္တံုးနဲ႕ တူေအာင္လုပ္ထားတဲ့ စဖင့္႐ုပ္အတုၾကီးရဲ႕ ေျခေထာက္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး နားၾကပါတယ္။ အင္း . . .  ဒီေနရာၾကီး တစ္ခုလံုးကကို Real Time Setting ျဖစ္ေနတာကိုးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ ဇုန္ကေတာ့ သိပၸံကားေတြ ႐ိုက္ေနက် သိပၸံၿမိဳ႕ေတာ္ အတုပါ။ ႐ိုလာကိုစတာကို အဲဒီေနရာမွာ စီးရပါတယ္။ မဝင္ပါဘူး။ အေဖၚေတြ စီးတာကို ပစၥည္းေတြ အကုန္ ယူထားေပးၿပီး ဝင္ေပါက္မွာ ေစာင့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထြက္လာရင္ ဒူးေခြလာလို႔ကေတာ့ ဓါတ္ပံု ႐ုိက္မွာပဲ ဆိုၿပီး လုပ္ၾကံဖို႔ေပါ့ေလ။ သူတို႕က ထြက္လာတာ ေအးေဆး ပံုမွန္ပဲ ခင္ဗ်။

အဟဲ။ ဟိုတေလာေလးကမွ Step Up 3D ၾကည့္ဖူးၾကတဲ့ အမ ဂြိတို႔ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ၿပီး အေၾကာေလွ်ာ့လို႔ရတဲ့ေနရာ နယူးေယာက္က ေဟာလီးဝုဒ္ပါ။ ဒီမွာ ဒီအဖြဲ႕ ရွိပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္၊ ကေလးမတစ္ေယာက္၊ အိႏၵိယမင္းသားတစ္ေယာက္တို႔ ေဗာ္လံတီယာ ပါဝင္တဲ့ Chain Dance, Free Style Dance တို႕နဲ႕ လက္ခုပ္ေတြ တီးၾက၊ လက္ေတြ ေျမွာက္ၿပီး ယမ္းရ (မင္းတို႔လက္ေတြ ေလထဲကို ေျမွာက္ထားလိုက္ ဆိုေတာ့လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ)၊ အေတာ္ ၿမိဳင္ဆိုင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကုမ္ရာသီသူ အေတာ္ သေဘာေတြ႕သြားတာက စတီဗင္ စပီးဘတ္ဂ္ရဲ႕ တင္ဆက္မႈ (The Day After Tomorrow က ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုလို႔ ထင္ပါတယ္) Light, Camera, Action! အစီအစဥ္ပါ။ တစ္နာရီ မိုင္တစ္ရာ႕ငါးဆယ္ႏႈန္းနဲ႕ မုန္တိုင္းက နယူးေယာက္ကို ျဖတ္သန္းမယ့္ အခ်ိန္၊ ကိုယ္က သေဘာၤက်င္းတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနၿပီး မိုးၾကိဳးေတြပစ္၊ ေလေတြတိုက္၊ လွ်ပ္စစ္ ေရွာ့ျဖစ္ၿပီး ေရထဲမွာ မီးေတြေတာက္၊ ထုပ္တန္းေတြ ဘာေတြ က်ိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြ ဘာေတြ ေလထဲ လြင့္၊ ေနာက္ဆံုး . .  သြားေနတဲ့ သေဘာၤၾကီးက တအိအိနဲ႕ သေဘာၤက်င္း တံခါးဝကေန ေရြ႕ဝင္လာၿပီး ကိုယ့္ေရွ႕နားထိ ေရာက္လာတာ အင္း . . . . . ဒီ အတုက မီးေတြလည္း ပူ၊ ေရေတြလည္း စင္၊ အစစ္လိုလည္း ထင္ေယာင္ထင္မွား ခံစားႏိုင္ေစတာ အေတာ္ကို သ႑ာန္လုပ္၊ သ႐ုပ္တူႏိုင္ပါေပတယ္။ စကားမစပ္ ၂၀၁၂ ကမၻာၾကီးကို႔လို႔ကန္႕လန္႕ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ဆိုၿပီး ရင္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ ဖိုးသိုးဖတ္သပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ၿပီးတာနဲ႕ ထြက္ၿပီး ပစၥည္းေလးေတြ ေရြး၊ ပန္းပြဲေတာ္ကို ဆက္မသြားခင္ သယ္သြားတဲ့ မုန္႕ေတြ၊ ေရေတြ ဝိတ္ေလွ်ာ့တဲ့အေနနဲ႕ ထိုင္စရာ ရွာၿပီး စားၾက၊ ဝါးၾကပါတယ္။ ယုန္႐ုပ္ကေလးေတြ၊ ၁၂ေကာင္႐ုပ္ေတြကို ပန္းေတြနဲ႕ ပံုစံေဖၚထားတာ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၾကတာေပ့့ါေလ။ ငါးမဟုတ္၊ ျခေသၤ့မဟုတ္ အေကာင္ၾကီးဘက္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ လိေမၼာ္သီးေလးေတြနဲ႕ အလွဆင္ထားတာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အသီးျပဳတ္ရာ၊ အညွာေလးေတြ ဖြာဖြာနဲ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သတိမထားမိေသးခင္ “ျဖဳတ္စားရင္ ရမလားမသိ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႕ကို အညွာရာေလးေတြနဲ႕ ေအာက္က်ေနတဲ့ ေရာ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လိေမၼာ္သီးတစ္လံုးကို ျပလိုက္ပါတယ္၊ “ဒီလိုကိစၥမ်ိဳး ရွိသကိုး”လို႔ သူက ေပါင္ခ်ိန္ေလနဲ႕ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက သိရတာပါ။ ယူနီဗာဆယ္စတူဒီယို စဖြင့္ကာစ အခ်ိန္က ဒီလို Attraction အစီအစဥ္ေတြကို ဝင္ၾကည့္ခ်င္ရင္ သတ္သတ္ ပိုက္ပိုက္ ေပးရပါသတဲ့။ ဝင္ေၾကးကလည္း ၁၀၀ ေက်ာ္ပါသတဲ့။ ခုမွ ဝင္ေၾကး ၇၂ ေဒၚလာ ေပးၿပီးရင္ ဒါေတြပါ အပါအဝင္ျဖစ္သြားတာ ဆိုပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အင္း . . . ပုရြက္ဆိတ္အံုအလား လူအုပ္ထဲမွာ တိုးရင္း၊ တန္းစီရင္း ၾကည့္ခဲ့၊ ေရာက္ခဲ့တာကို ခု ႐ံုးျပန္တက္ခါနီးမွ ေရးျပလို႔ ကုမ္ရာသီသူကို မေထာင္းၾကတန္ရာေနာ္။ နံရံေတာင္တက္ၿပီး ေကာင္လံုးနာေနတာနဲ႕ (ဘိတ္/ၿမိတ္-သံနဲ႕ ေျပာတာပါ။ တစ္ကိုယ္လံုးနာတာကို ေကာင္လံုးနာတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္) ခုမွပဲ ဒီ ေရထိုးတဲ့ ပို႔စ္ ေလး ၿပီးပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ၾကတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ 🙂

relativity vs. reality

ႏိႈင္းရသီဝရီကို သက္ေသျပရန္ အလြယ္ကူဆံုး သာဓက အေနျဖင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္နာရီ၊ မီးက်ီးခဲေပၚ ၅ မိနစ္ ထိုင္ျခင္းအားျဖင့္ အခ်ိန္၏ အမွန္တရားျဖစ္ေသာ တစ္နာရီႏွင့္ ၅မိနစ္တို႔ ေျပာင္းႏိုင္ပါမည္လား။

မေျပာင္းႏိုင္ေသာ တစ္နာရီႏွင့္ ၅ မိနစ္အစား တစ္စကၠန္႕ႏွင့္ တစ္ကမၻာတို႔ကိုသာ ႏႈိင္း၍ ေတြးမိၾကပါသည္။ လူတို႔တြင္ အားေကာင္းေသာ မွန္ဘီလူးမ်ားသည္ ေမြးရာပါပင္ ျဖစ္ေလသေလာ စဥ္းစားမရပါ။ မိမိလက္ခံႏိုင္ေသာ၊ လက္မခံႏိုင္ေသာ ႏႈိင္းယွဥ္မႈမ်ားကို အေျချပဳ၍ ျမင့္ျခင္း၊ နိမ့္ျခင္း၊ မ်ားျခင္း၊ နည္းျခင္း၊ လွပျခင္း၊ အက်ည္းတန္ျခင္း၊ တရားျခင္း၊ မတရားျခင္း၊ ေကာင္းမြန္ျခင္း၊ ညံ့ဖ်င္းျခင္း၊ . . . .  မ်ားစြာေသာ စကၠန္႕ပိုင္း ကမၻာမ်ားတြင္ လူတို႔ ေနသားက်ေနပါသည္။ ထို မွန္ဘီလူးမ်ားသာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ဆိုလွ်င္ ေတြ႕ရွိလာမည့္ အမွန္တရားသည္ အေတာ္ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ေစမည္လား မသိပါ။

ထို႕ေၾကာင့္ စကၠန္႔ပိုင္းကမၻာမ်ားစြာအတြင္းရွိ မွန္ဘီလူး၊ မွန္ေျပာင္းပိုင္ရွင္ လူသားမ်ား အခ်င္းခ်င္း မွန္ဘီလူးခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိေသာအခါ စၾကာဝဠာႏွင့္ ခ်ီေသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိမည့္ ဧရာမ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။ ၂၀၁၂ ကမၻာပ်က္ျခင္း၊ မပ်က္ျခင္းသည္ ဧရာမ အေၾကာင္းျခင္းရာၾကီး ဆိုပါစို႔။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ပ်က္သုဥ္းႏိုင္ေသာ မိမိ ကမၻာကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ဧရာမ အေၾကာင္းျခင္းရာၾကီး ျဖစ္မေနေပဘူးလား။

  သည္သို႔ ေတြးမိလွ်င္ ေရခဲေခတ္က သစ္ေစ့ေလးတစ္ေစ့ႏွင့္ မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆန္ျပဴး အလုပ္မ်ားေနေသာ ရွဥ့္ကေလးလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြး ရယ္ခ်င္သည္။ ဖရဲသီးသံုးလံုးႏွင့္ ႏွစ္သန္းခ်ီေသာ ေရခဲေခတ္ကို ျဖတ္သန္းရန္ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ ဒိုဒို ငွက္ၾကီးမ်ားကို ျမင္ေယာင္ၿပီး ရယ္ခ်င္သည္။ ဆင္ၾကီးတို႔ ရဲသံုးေဖာ္လို ၾကိဳမသိႏိုင္ေသာ စကၠန္႔ပိုင္းမ်ား မည္သည့္အခ်ိန္ ကိုယ့္အတြက္ ျဖစ္လာမည္လဲ။

ပ်က္သုဥ္းျခင္းႏွင့္ ပ်က္ယြင္းျခင္းတရားမ်ား ေန႕စဥ္ ျဖတ္သန္းေနေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးရင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏိုင္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကိုလည္း သတိထားမိႏိုင္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။

(ေလးေလးပင္ပင္ ေရးရတာ ေမာထွာ၊ အဲဒါ Ice Age ၾကည့္မိသြား၍ပါ ခင္ဗ်ား။ 😀 )